Toeter, toeter toeter met........ op de scooter!

Nanning was onze laatste stop in China. Het is een grote, nette stad vol met shoppingmalls en weinig te doen. Onze activiteiten daar waren niet zo'n succes. De eerste dag gingen we op zoek naar de hengelsportzaak die Hans op internet tegen was gekomen, en na twee uur lopen in 38 graden stonden we bij het goede adres. Alleen bleek dat een appartement te zijn en is die zaak waarschijnlijk alleen een webwinkel... De volgende dag was bijna net zo'n verhaal, weer in de hitte gelopen naar de hoofdattractie van de stad, de botanische tuin. Na veel gezweet bleek het niet meer dan een klein parkje te zijn, de Intratuin heeft meer planten.. Moe van het lopen zijn we in willekeurige bussen gesprongen, soms de verkeerde kant op, maar uiteindelijk toch bij het hotel teruggekomen. 
De volgende dag zijn we vanuit Nanning naar Vietnam, Hanoi gevlogen. Het tochtje duurde maar 40 minuten en was zeer relaxt. In Nederland hadden wij al visumpapieren geregeld voor Vietnam die we bij aankomst hoefden te laten zien zodat ter plaatse ons visum werd gemaakt. We mochten plaats nemen op een bankje en na 10 minuten stond het paspoort van Hans op een groot scherm weergegeven en werd meneer Pleuge naar voren geroepen. Wederom een 10 minuten later stonden we buiten... Good evening Vietnam!!! Buiten stond een meneertje klaar met een bordje met meneer en mevrouw Hazekamp/Ploeger erop om ons naar het hotel te brengen. We zijn er nog steeds niet achter of we in de categorie backpacker of flashpacker horen (beiden doen een rugzak op hun rug maar de "flash" gaat voor wat meer luxe). 
Het viel direct op dat Vietnam anders is dan China. Veel meer groen, overal stokbrood, de temperatuur stond op 40 graden, de luchtvochtigheid was barbaars hoog en we doen aan oplichting. Maar na een douche en een duur etentje van 4 euro hebben we genoten op straat van onze biertjes van 25 cent getapt door een Vietnamees omaatje. De volgende dag hebben we ome Ho in zijn mausoleum niet bezocht, want kennelijk vind hij het ook op maandag zwaar om de wereld weer onder ogen te komen. Het gevangenismuseum was wel open en was de moeite waard. Een gevangenis midden in de stad, gebouwd door de Fransen om Vietnamese opstandelingen op te sluiten en eventueel met de guillotine een kopje kleiner te maken. Die gevangenen werden erg slecht behandeld: martelingen, aan de ketting en bedorven rijst voorkwamen dat de gevangen ook maar iets van een hotelgevoel zouden beleven. Later werd de gevangenis gebruikt door de Vietnamezen om neergeschoten Amerikaanse piloten op te sluiten. Die werden dan wel weer goed behandeld. Volleyballen, pingpongen, kippen fokken, die piloten kwamen de dagen wel door. Uiteindelijk zijn ze allemaal vrijgelaten. In het gevangenismuseum draaide de propaganda nog op volle toeren en werd de oorlog anders weergegeven dan zoals wij die kennen. Zo werd er geen woord gerept over het anticommunistisch zuid Vietnam dat samen met de Amerikanen tegen de Noord Vietnamezen vocht. 
En dan nu het oplichting stuk: Vietnam staat bekend om het scammen. Het gaat zelfs zo ver dat er fake hotels zijn. Maar in het algemeen gaat het erom dat ze je veel geld afhandig maken als je niet goed je huiswerk doet. En laat ik je zeggen, die maken wij wel. Zo zijn we vanuit Hanoi naar Cat Ba Island vertrokken. Op de Scam manier droppen ze je 40 km uit de kust en kan je alleen per boot voor € 50 verder. Of je doet de veilige manier en verblijft zoals wij een dag in Niemandsland (Halong City) om de volgende dag de lokale ferrie te nemen. We waren zo veel minder geld kwijt, maar het lokale eettentje bleek niet zo veilig te zijn. De ochtend van vertrek werden we beiden wakker met zware buikpijn en diarree, toch maar op de ferrie gestapt met pijnstillers en diarreeremmers. Bij aankomst werden we opgelicht helaas. De lokale bus was net vertrokken en we konden mee in een bus voor 15 euro, voor de duidelijkheid met dit bedrag, ben je ongeveer 400 km verder ipv de 30 die we nu af hadden gelegd. Gelukkig maakte ons hotel met prachtig uitzicht over de baai voor 8 euro per nacht alles goed. De middag geslapen en toch maar geprobeerd wat te eten. Op safe gespeeld en 2 deuren verderop gegeten voor het geval dat...
Ja en dan nu de toeter, toeter, toeter.... De volgende dag een scootertje gehuurd om het eiland te verkennen. Ineens begint Hans te zingen " toeter, toeter, toeter met diarree op de scooter" (parodie liedje YouTube, absurd). Met rommelende buik hebben we de hospitaal cave bezocht, een enorme grot in een rots die tijdens de oorlog werd gebruikt als ziekenhuis en veilige schuilplaats voor hoge vietcong officieren. Hierna een national park bezocht en naar de top geklommen om een adembenemend uitzicht over het eiland te hebben. Later naar het strandje getuft en voor het eerst in zee gesprongen.
Nog steeds niet fit zijn we verder getrokken. De planning was om via de eerste stad waar een trein aankomt, verder te gaan naar Nha Trang. Dus bus, boot, bus, bus, maar toen geen trein :) hahahaha we hebben weer te maken met een week vrij, nu van de Vietnamezen ipv Chinezen... De enige optie was om met een slaap bus verder te gaan naar Hue ipv Nha trang. Hier hadden we ook al Scam praktijken van gelezen. 13 uur in een bus waar je niet in stopt, de wc het niet doet, je spullen worden gestolen en door de chauffeurs uit je slaap wordt gehouden. Maar helaas hadden we geen andere optie omdat de trein pas een week later plek zou hebben. Met dubbele sloten op alle tassen maar in de bus gestapt en alles wat waardevol was zat of op het lichaam geplakt in heuptasjes of hebben we mee geslapen. Maar al met al was het iets minder erg dan wat we hadden gelezen. We hebben alles nog, de wc 1 keer gebruikt (een samenvatting van gierput, wat hobbelt en omhoogkomt) en slaapjes van 30 minuten... Maar niet voor herhaling vatbaar (toch die flashpackers). Uiteindelijk aangekomen in Hue, de brommer en taxi mannetjes genegeerd en backpackerstyle 2 km met het zweet in de bilnaad naar het hotel gelopen. Daar werden we hartelijk ontvangen met verse sapjes en fruit. 's Middags begon het te plenzen, dus met de paraplu op naar het treinstation om kaartjes te regelen richting Nha Trang. De volgende dag hebben we de oude stad van Hue bezocht. Dat is een groot complex met tuinen en paleizen uit een ver verleden. 
De trein vertrok op een tijdstip waarop Hans normaal aan het vissen gaat (dus veel te vroeg!) en duurde zo'n 13 uur. Een lange zit, maar ook veel moois te zien. De trein ging een flink stuk langs de zee, door groene heuvels en over rivieren. 
Aangekomen in Nha Trang met de taxi naar het hotel, waar we een kamer inclusief keuken en zelfs een tuin van 0,5 m2 hadden geboekt. 
Nha Trang doet ons een beetje denken aan een aantal weken terug, er staan hier namelijk overal Russische teksten op hotels, winkels en menukaarten. Op het strand paraderen de Igors en Borissen in ballenknijpers en de blonde Svetlana's in string. Over de outfits van de baboesjka's gaan we het maar niet hebben.. De Vietnamezen komen pas op het strand als de zon ondergaat en duiken met kleren en reddingsvest aan in zee. Het is heerlijk om in de hoge golven te duiken, soms word je zo het strand opgespoeld. Jannie was na een golf al haar waterschoen kwijt. Dat wordt op een blote voet naar huis. Maar toen Hans uren later naar wat zwemmende Vietnamezen stond te kijken zag hij dat een oude man de waterschoen van Jannie opviste. De zee geeft, de zee neemt!
Jannie is flink aan de studie voor haar verjaardagscadeau,de Padi open water duikcursus. Morgen examen, spannend..