El Finale

De reis naar de Filipijnen vanuit Ko Tao mocht er zijn: boot, bus, vliegtuig naar Bangkok, even slapen, verder vliegen naar Manila met drie uur vertraging, in Manila een veel te dure taxi nemen naar een andere terminal om de vlucht naar Cebu te kunnen halen, en dan blijkt dat die vlucht ook is vertraagd. Uiteindelijk tegen half twee 's nachts in het hotel in Cebu waar gelukkig koude biertjes in de minibar op ons lagen te wachten. De volgende ochtend met de taxi naar het busstation en daar in een bus naar Malapascua gesprongen. Het landschap is schitterend. Overal groen, palmbomen en een glasheldere zee, maar in het noorden zien we duidelijk de schade die de orkaan Hayan heeft aangericht. Geknakte palmbomen, halve huizen en een hoop rommel overal. Na zes uur bussen stonden we in het haventje waar de laatste lokale ferry natuurlijk al was vertrokken. Samen met een local hebben we de portemonnee getrokken en een boot gecharterd naar het eiland Malapascua. Alleen de motor van de boot had er geen zin in. Vier sterke kerels die met een touw de motor proberen aan te slingeren en er behoorlijk flauw van worden. Het kwam Hans niet onbekend voor.. Uiteindelijk sloeg de motor aan en onder een heldere sterrenhemel voeren we naar het eilandje. Het resort aan het strand blijkt nog spartaanser dan we al vreesden. Stroom gaat hier via de generator en airco kost 20 euro extra per nacht, dus we hebben liggen zweten onder de fan. Vriendelijkheid bij het personeel is ook ver te zoeken en pas als we op een avond bezoek krijgen van een aantal ok-oks (kakkerlakken) verschijnt er een glimlach bij het personeel als ze de beestjes doodspuiten. Gelukkig is de zee wel ontzettend mooi hier, zo helder hebben we het op deze trip nog niet gezien. Malapascua staat bekend om de tresher sharks (voshaaien) die hier voorkomen. Nou die willen we natuurlijk wel zien. De volgende ochtend om kwart over vijf al onder water op 30 meter diepte, wachten totdat de haaien langs zwemmen. Het duurde even, maar toen verschenen er drie joekels. Helaas was Hans zijn onderwatercamera volgelopen, maar de beelden van de grote haaien blijven vast nog lang op ons netvlies. Op de boottocht terug zagen we dolfijnen en een grote rog springen. Later die dag nog twee duiken gemaakt bij een rotseilandje. In de rots zat een grot waar we doorheen zwommen en zeepaardjes hebben gezien. Verder waren er prachtig gekleurde koralen, rifhaaien en nog een hoop bijzonder klein spul te zien. 
Na drie nachten hadden we het wel weer gezien op het eiland en zijn we via een tussenstop in Cebu city naar Moalboal gegaan. Moalboal is een toeristisch plaatsje, vooral bekend om te duiken en kennelijk ook voor Duitse en Engelse oude mannen om met hun Filipijnse mokkeltjes te vertoeven. We hadden zin in wat luxe en dat hebben we gekregen: een grote bungalow, een zwembad en zelfs curryworst! We hebben hier vooral gedoken. Onderwater was weer een hoop te zien, vooral de enorme scholen sardines die constant worden aangevallen door hongerige rovers. Om iets echt groots onderwater te zien zijn we in de bus naar Oslob gesprongen. In Oslob kun je namelijk met walvishaaien zwemmen. De locals voeren die beesten elke ochtend vlakbij de kant. Dus wij in een piepklein bootje naar de walvishaaien, snorkel op en erin springen. Alleen toen Hans boven water keek zat Jannie alweer in het bootje: een vis van 8,5 meter is echt te groot voor haar.  Het was een indrukwekkend schouwspel, de haaien die steeds achter de mannen met aas aan zwemmen en dan hun grote muil opensperren om de garnaaltjes naar binnen te slurpen. 
Vanuit Moalboal hebben we de bus gepakt naar Cebu city en daar ons Filipijns avontuur afgesloten in een mooi hotel met zwembad. We vonden Cebu een heel mooi eiland, vooral de natuur. Voor de rest kun je merken dat er een hoop armoede heerst en voelt het niet overal veilig. Geen horloge om, weinig geld op zak en niet in het donker over straat lopen. Bij hotels, winkels en banken staan bewakers met shotguns en die zijn vast niet om de ok-oks af te schrikken. Leuk om te zien dat ze hier weer een andere soort tuktuks hebben. In Thailand zijn dat grote driewielers, in Cambodja is het een brommer met aanhanger, en hier hebben ze een soort zijspan aan hun brommer geschroefd waar hele families in kruipen (wij pasten er met ons tweeën al krap in). 
Via een nachtje Manila zijn we naar Bangkok gevlogen, eindpunt van onze trip. Het was er warm en het was er prettig. Een moderne stad waar veel te beleven is. Ons hotel lag aan de ene kant vlakbij  een Arabische wijk en aan de andere kant stonden de bars waar menig blanke man vertier zocht met de Thaise vrouwtjes en ladyboys. De massagesalon was vast ook meer op dat soort vertier ingesteld, van een goede Thaise massage hadden de masseuses weinig kaas gegeten. Iets waar Hans al de hele reis naar uitkeek was het bezoeken van een hengelsportzaak in Bangkok. Niet makkelijk om te bereiken, en na vijf uur puzzelen welke bus het moest worden, stonden we de volgende ochtend op de bus te wachten die niet kwam...tijd voorheen taxi. Na ruim een uur rijden stonden we in een buitenwijk van Bangkok voor de winkel, maar de deur was dicht! Gesloten vanwege een onleesbare reden stond op de deur. Morgen wel open volgens de taxi chauffeur. Jaja, het is wel goed. Reizen maakt ook de omgang met teleurstellingen gemakkelijker, dus we hebben genoten van de taxirit... De volgende dag hebben we het medisch en forensisch museum bekeken. Vrij luguber met allerlei hele en delen van mensen op sterk water, al dan niet met schotwond of rare aandoening.  Daarna was het tijd om de tas in te pakken, voor de laatste keer! Vanmorgen de wekker op 05.00 uur en nu in het vliegtuig op weg naar huis. Als je dit leest zijn wij terug in Groningen. Reken maar dat we hebben genoten van deze reis. Ciao!